ဆရာ ေမာင်ခင်မင်​(ဓနုြဖူ)​နှင့်​ြမန်မာစာ အ​ေရး​အသား​အ​ေြကာင်း​တ​ေစ့​တ​ေစာင်း​

အလယ်တန်း​​​​​ေကျာင်း​​​သား​​​ဘဝ (၁၉၅၇)မှစ၍ စာနယ်ဇင်း​​​များ​​​ တွင် ​​​ေဆာင်း​​​ပါး​​​များ​​​​​ေရး​​​သား​​​ခဲ့​​​ြပီး​​​၊​ ယခုအချိန်ထိ ဘာသာစာ​​​ေပဆိုင်ရာ ​​​ေဆာင်း​​​ပါး​​​ ၈၀၀ ခန့်​​​ ​​​ေရး​​​သား​​​ ခဲ့​​​ကာ အမျိုး​​​သား​​​စာ​​​ေပဆုနှင့်​​​ စာ​​​ေပဗိမာန် ဆုတို့​​​ကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့​​​​​ေသာ ဆရာ​​​ေမာင် ခင်မင်(ဓနုြဖူ)နှင့်​​​ ​​​ေတွ့​​​ဆံု၍ ြမန်မာ စာအ​​​ေရး​​​အသား​​​နှင့်​​​ပတ်သက်သည့််​​​ ​​​ေြပာဟန် ၊​​​ေရး​​​ဟန် ​​​ေရာ​​​ေထွး​​​မှု ြပဿနာအ​​​ေြကာင်း​​​ ​​​ေမး​​​ြမန်း​​​ြဖစ်ခဲ့​​​ ရာ…

[caption id="attachment_210" align="aligncenter" width="208" caption="​​​ေမာင်ခင်မင်(ဓနုြဖူ)"][/caption]

”ြမန်မာလူမျိုး​​​မှာ အ​​​ေြပာနဲ့​​​ အ​​​ေရး​​​ဟာ သိသိသာသာကွဲတယ်။ တစ်နည်း​​​​​ေြပာရင် ​​​ေြပာဟန်နဲ့​​​​​ေရး​​​ ဟန်ကွဲ တယ်။ ကွဲြပား​​​တယ်ဆိုတာက က​​​ေန့​​​ ​​​ေန့​​​တိုင်း​​​စကား​​​​​ေြပာတဲ့​​​အခါ မှာ ​​​ေြပာတဲ့​​​အသံုး​​​အနှုန်း​​​နဲ့​​​စာ​​​ေရး​​​ တဲ့​​​အခါမှာ ​​​ေရး​​​တဲ့​​​အသံုး​​​အနှုန်း​​​ဟာ ကွာြခား​​​ချက်ရှိတယ်။

ဒါ​​​ေြကာင့်​​​ က​​​ေန့​​​ြမန်မာစကား​​​အ​​​ေနအထား​​​ မှာ အ​​​ေြပာသံုး​​​စကား​​​နဲ့​​​ စာသံုး​​​စ ကား​​​ဆိုြပီး​​​ ၂ မျိုး​​​​​ေြပာလို့​​​ရတယ်။ ဘာြဖစ်လို့​​​ ၂ မျိုး​​​ကွဲြပား​​​ရလဲဆိုတဲ့​​​ အ​​​ေြကာင်း​​​ကသမိုင်း​​​​​ေြကာင်း​​​ အ​​​ေြခခံ အမျိုး​​​မျိုး​​​ရှိတယ်။

တချို့​​​ဘာသာ စကား​​​အသီး​​​သီး​​​မှာအ​​​ေြပာနဲ့​​​အ​​​ေရး​​​ဟာ သိသိသာသာကွဲြပား​​​တယ်။ ကွဲြပား​​​ ရတဲ့​​​အ​​​ေြကာင်း​​​တစ်ခုက အ​​​ေရး​​​ ဟာ ​​​ေကျာက်စာ၊​ မင်စာ၊​ ​​​ေပစာ၊​ ပုရပိုက်​​​ေတွ​​​ေပါ်မှာ ​​​ေရး​​​သား​​​ထား​​​ လို့​​​ ​​​ေရရှည်ခံတယ်။ အ​​​ေြပာက​​​ေတာ့​​​​ ​ေလပဲ။ ​​​ေြပာြပီး​​​ရင် ​​​ေပျာက် သွား​​​တယ်။ အဲဒီသဘာဝရှိ​​​ေတာ့​​​ အ​​​ေြပာနဲ့​​​အ​​​ေရး​​​မှာ အ​​​ေြပာဟာ အ​​​ေြပာင်း​​​ြမန်တယ်။ အ​​​ေရး​​​က စာနဲ့​​​ ​​​ေပနဲ့​​​​​ေရး​​​ထား​​​လို့​​​ အ​​​ေြပာင်း​​​​​ေနှး​​​ တယ်။ မ​​​ေြပာင်း​​​ဘူး​​​လား​​​ဆို​​​ေတာ့​​​ မဟုတ်ဘူး​​​။ ​​​ေြပာင်း​​​တယ်။ ြမင်သာ တဲ့​​​သာဓကနဲ့​​​​​ေြပာရင် ပုဂံ​​​ေခတ်က စာနဲ့​​​အခု​​​ေခတ်စာက မတူ​​​ေတာ့​​​ဘူး​​​။စာအ​​​ေရး​​​အသား​​​စြပီး​​​ တီထွင် တုန်း​​​ကအ​​​ေြပာနဲ့​​​အ​​​ေရး​​​ဟာ အတူ တူပဲလို့​​​မှန်း​​​ဆတယ်။

ပုဂံ​​​ေခတ်က ​​​ေကျာက်စာ​​​ေတွမှာ အ​​​ေြပာနဲ့​​​အ​​​ေရး​​​ ဟာ သိပ်မကွာဘူး​​​။ ‘ရာဇကုမာရ်’ ​​​ေကျာက်စာမှာ တိုက်ရိုက်စကား​​​ ​​​ေတွပါတယ်။ ဝတ္ထုထဲမှာလို​​​ေပါ့​​​။ အဲဒီ အ​​​ေရး​​​အသား​​​ ကိုြကည့်​​​ရင် အ​​​ေြပာမဟုတ်တဲ့​​​ကျန်တဲ့​​​ စကား​​​ နဲ့​​​ယှဉ်ြကည့်​​​ရင် အတူတူပဲ။ ဆိုလို တာက ​​​ေရှး​​​ကျတဲ့​​​စာ​​​ေတွမှာ (ပုဂံ ​​​ေခတ်၊​ ပင်း​​​ယ​​​ေခတ်၊​အင်း​​​ဝ ​​​ေခတ်) ‘သည်’ဆိုတဲ့​​​ စကား​​​လံုး​​​ကိုပဲ စဉ်း​​​စား​​​ ြကည့်​​​။ စာထဲမှာ’သည်’ကို ဘာ ​​​ေြကာင့်​​​​​ေရး​​​လဲဆို​​​ေတာ့​​​ စကား​​​​​ေြပာ ရင်လည်း​​​ ‘သည်’လို့​​​​​ေြပာလို့​​​ြဖစ်မှာ ​​​ေပါ့​​​။ ပုဂံ​​​ေခတ်၊​ အင်း​​​ဝ​​​ေခတ် ​​​ေတွမှာ အ​​​ေြပာလည်း​​​’သည်’၊​ အ​​​ေရး​​​ လည်း​​​ ‘သည်’ပဲ။ နှစ်တစ်​​​ေထာင် ​​​ေလာက် ြကာလာ​​​ေတာ့​​​အ​​​ေြပာ ‘သည်’ဟာ ‘တယ်’ြဖစ်သွား​​​တယ်။

စာမှာ​​​ေတာ့​​​ ‘သည်’ဟာ ‘သည်’ပဲ။ ဒီက​​​ေန့​​​မှာ ​​​ေတာ့​​​ အ​​​ေရး​​​ဟာ’သည်’၊​ အ​​​ေြပာ ဟာ ‘တယ်’ဆိုြပီး​​​ အ​​​ေြပာနဲ့​​​ အ​​​ေရး​​​ ကွာြခား​​​တယ်။ အ​​​ေြပာနဲ့​​​ အ​​​ေရး​​​မှာ များ​​​​​ေသာအား​​​ြဖင့်​​​ အဓိပ္ပာယ်ရှိတဲ့​​​ နမ်​​​ေတွ၊​ ြကိယာ​​​ေတွ မ​​​ေြပာင်း​​​ဘူး​​​။ ြကိယာမှာ’စား​​​’၊​ ‘​​​ေြကာက်’ကို အ​​​ေြပာ​​​ေရာ၊​အ​​​ေရး​​​ ​​​ေရာသံုး​​​တယ်။

စာထဲမှာ နာမ်အ​​​ေန နဲ့​​​ အ​​​ေမကို ‘မိခင်’၊​ သူခိုး​​​ကို ‘ခိုး​​​သူ’လို့​​​ သံုး​​​တယ်။ အဲဒီလို နည်း​​​နည်း​​​ကွာ တယ်။ အဓိက ကွာတာကသည်၊​ ၏ ၍၊​​​ေသာ၊​ ဿ၌ စတဲ့​​​သဒ္ဒါ စကား​​​လံုး​​​​​ေတွ ကွာတယ်” ဟု ရှင်း​​​လင်း​​​​​ေြပာြပပါ သည်။

ြမန်မာစာ​​​ေြပာဟန်၊​ ​​​ေရး​​​ဟန် သည် ထိုကဲ့​​​သို့​​​ သိသိသာသာ ကွာ ြခား​​​​​ေန​​​ေသာ်လည်း​​​ စာ​​​ေရး​​​သား​​​ ရာတွင် အ​​​ေြပာနှင့်​​​ အ​​​ေရး​​​ကို မခွဲ နိုင်ဘဲ ​​​ေရာ​​​ေထွး​​​​​ေနသည်နှင့်​​​ ပတ်သက်၍လည်း​​​…

ဒါဟာ​​​ေရာ​​​ေထွး​​​တဲ့​​​သဘာဝ ​​​ေပါ့​​​။ တချို့​​​ဝတ္ထု​​​ေတွထဲမှာဆိုရင် ‘ကျွန်​​​ေတာ်သူ့​​​ထံကို သွား​​​တယ်’လို့​​​ ​​​ေရး​​​ထား​​​တယ်။ အမှန်တကယ်က ‘ကျွန်​​​ေတာ်သူ့​​​ဆီကို သွား​​​တယ်’လို့​​​ ြဖစ်ရမှာ။ ဒီလိုအ​​​ေြပာနဲ့​​​အ​​​ေရး​​​မကွဲ တာဟာ ြမန်မာစာကို ​​​ေြခ​​​ေြခြမစ် ြမစ်တတ်ကျွမ်း​​​​​ေအာင်မ​​​ေလ့​​​လာခဲ့​​​ ဘူး​​​ဆိုတာမှန်း​​​လို့​​​ရတယ်။ ​​​ေနာက် အ​​​ေြကာင်း​​​ရင်း​​​တစ်ခုက အခု​​​ေခတ် က​​​ေလး​​​​​ေတွအများ​​​စုကစာကိုအလွတ် ကျက်တယ်။ ကျက်ြပီး​​​​​ေတာ့​​​ ြပန်​​​ေရး​​​တယ်။

အဲဒီ​​​ေတာ့​​​ ကျက်ထား​​​တဲ့​​​စာ ကို အ​​​ေြခ ခံြပီး​​​မှပဲ ြပန်​​​ေရး​​​တတ် ​​​ေတာ့​​​တယ်။ အလွတ်​​​ေရး​​​ဆို မ​​​ေရး​​​ တတ်ဘူး​​​။ စူး​​​စူး​​​စမ်း​​​စမ်း​​​လည်း​​​ မ​​​ေလ့​​​ လာဘူး​​​။ စာဖတ်အား​​​လည်း​​​ နည်း​​​တဲ့​​​ အတွက်ဘယ်ဟာအ​​​ေရး​​​၊​ ဘယ် ဟာ အ​​​ေြပာဆိုြပီး​​​ ကွဲကွဲြပား​​​ြပား​​​မသိ ​​​ေတာ့​​​ဘဲ စာ​​​ေရး​​​တဲ့​​​အခါမှာ ​​​ေရာ ​​​ေထွး​​​သွား​​​တယ်။

အဲဒါ အ​​​ေရး​​​ြကီး​​​တဲ့​​​ အချက်ပဲ။ စာအဖတ်အရှုများ​​​များ​​​ ြဖတ်သန်း​​​ြပီး​​​တဲ့​​​ သူဟာ စာမ​​​ေရး​​​ တတ်စရာအ​​​ေြကာင်း​​​မရှိ​​​ေတာ့​​​ဘူး​​​။ ဒါ​​​ေြကာင့်​​​ စာဖတ်ဖို့​​​ အချိန်များ​​​များ​​​ ​​​ေပး​​​ပါ။

စာ​​​ေပနဲ့​​​ အသက်​​​ေမွး​​​တဲ့​​​သူ ဆိုရင် ပိုြပီး​​​ဖတ်ဖို့​​​လိုပါတယ်။ စာဖတ်ရာမှာလည်း​​​ တာဝန်တစ်ခုအ​​​ေနနဲ့​​​ ဖတ်တာ မဟုတ်ဘဲ ဝါသနာအရ ဖတ်ချင်တဲ့​​​ စိတ်နဲ့​​​ဖတ်ရင်​​​ေတာ့​​​ ​​​ေကာင်း​​​တာ​​​ေပါ့​​​”ဟု တိုက်တွန်း​​​​​ေြပာ ြကား​​​ြပီး​​​ ​​​ေနာက် စာ​​​ေရး​​​သား​​​ရာတွင် အ​​​ေြပာြဖင့်​​​ ​​​ေရး​​​ြခင်း​​​၊​ အ​​​ေရး​​​ြဖင့်​​​ ​​​ေရး​​​ ြခင်း​​​တွင် မည်သည့်​​​အချက်က ပို ​​​ေကာင်း​​​သည်ဟူသည်ကိုလည်း​​​..

”ဒီ​​​ေန့​​​​​ေခတ်မှာ အ​​​ေြပာနဲ့​​​ ​​​ေရး​​​ တာ​​​ေကာင်း​​​လား​​​၊​ အ​​​ေရး​​​နဲ့​​​​​ေရး​​​ တာ ​​​ေကာင်း​​​လား​​​လို့​​​ ​​​ေမး​​​​​ေနစရာ အ​​​ေြကာင်း​​​မရှိဘူး​​​။ တစ်ချိန်က​​​ေတာ့​​​ စကား​​​​​ေြပာနဲ့​​​​​ေရး​​​မှ လူထုနဲ့​​​နီး​​​စပ် တယ်တို့​​​ ဘာတို့​​​​​ေြပာြကတယ်။ ဒါ ​​​ေပမဲ့​​​ြမန်မာ့​​​ယဉ်​​​ေကျး​​​မှု အစဉ်အလာ မှာ အ​​​ေရး​​​နဲ့​​​​​ေရး​​​ထား​​​တဲ့​​​ ပိဋကတ် ​​​ေတာ်​​​ေတွ၊​ ကျမ်း​​​စာ​​​ေတွ၊​ စာြကီး​​​​​ေပ ြကီး​​​​​ေတွကရှိ​​​ေန​​​ေတာ့​​​ ​​​ေရး​​​ဟန်နဲ့​​​ လည်း​​​ ​​​ေရး​​​​​ေနရမှာပဲ။ ဖတ် ​​​ေနရမှာ ပဲ။ ဂျာနယ် ​​​ေတွထဲက ​​​ေပး​​​စာ​​​ေတွလို စကား​​​​​ေြပာ​​​ေတွဟာလည်း​​​ က​​​ေန့​​​ အ​​​ေြပာစကား​​​နဲ့​​​ ​​​ေြပာ​​​ေနရမှာပဲ။ သူ့​​​ ​​​ေနရာနဲ့​​​သူ​​​ေပါ့​​​။

အဓိကက​​​ေတာ့​​​ အ​​​ေြပာနဲ့​​​ပဲ​​​ေရး​​​​​ေရး​​​၊​ အ​​​ေရး​​​နဲ့​​​ပဲ​​​ေရး​​​ ​​​ေရး​​​ အ​​​ေြကာင်း​​​အရာ၊​ ပရိသတ်၊​ ရည်ရွယ်ချက်​​​ေပါ်မူတည်ြပီး​​​ ကွဲြပား​​​ သွား​​​တယ်။ သူငယ်ချင်း​​​ဆီစာ​​​ေရး​​​ရင် စာသံ​​​ေပသံနဲ့​​​ ‘သူငယ်ချင်း​​​၊​ ငါစာ အား​​​ြဖင့်​​​ ​​​ေရး​​​သား​​​လိုက်ပါသည်’ လို့​​​ ဘယ်သူမှမ​​​ေရး​​​ဘူး​​​၊​ ‘သူငယ်ချင်း​​​ ငါစာ​​​ေရး​​​လိုက်တယ်’လို့​​​ပဲ​​​ေရး​​​မှာ​​​ေပါ့​​​။ ဒါမှ အသက်ဝင်နိုင်မယ်​​​ေလ။ တစ်​​​ေယာက်နဲ့​​​တစ်​​​ေယာက်​​​ေြပာတဲ့​​​ စကား​​​ကို အ​​​ေြပာနဲ့​​​မ​​​ေရး​​​ လို့​​​ ဘာနဲ့​​​ ​​​ေရး​​​မလဲ။ ​​​ေဟာ​​​ေြပာချက်၊​ ​​​ေဆွး​​​​​ေနွး​​​ ချက်​​​ေတွကို အ​​​ေြပာနဲ့​​​​​ေရး​​​သင့်​​​ရင် ​​​ေရး​​​ရမယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း​​​ ​​​ေရး​​​ ဟန်နဲ့​​​​​ေရး​​​တဲ့​​​စာကို ထိန်း​​​သိမ်း​​​ထား​​​ ရမယ်။ ဆရာ​ေတာ်ဘုရား​​​ဆီ ​​​ေလျှာက်မယ်ဆိုရင်​​​ေတာ့​​​ ‘ဆရာ​​​ေတာ်ဘုရား​​​၊​ တပည့်​​​​​ေတာ်​​​ေလျှာက် ထား​​​အပ်ပါသည်’ လို့​​​ ​​​ေရး​​​ရမှာ​​​ေပါ့​​​။

ဒါ​​​ေပမဲ့​​​ တစ်ခု​​​ေသချာတာက က​​​ေန့​​​ ​​​ေခတ်မှာ ​​​ေရး​​​ဟန်နဲ့​​​​​ေရး​​​တဲ့​​​အတိုင်း​​​ တိတိကျကျ ဘယ်သူမှ စကား​​​မ ​​​ေြပာ​​​ေတာ့​​​ဘူး​​​” ဟု ​​​ေဆွး​​​​​ေနွး​​​​​ေပး​​​ခဲ့​​​ ြပီး​​​​​ေနာက် မိမိတို့​​​ ြမန်မာစာသည် အ​​​ေြခခံအုတ်ြမစ် ခိုင်ခိုင်မာမာရှိခဲ့​​​ြပီး​​​ ြဖစ်​​​ေသာ​​​ေြကာင့်​​​ စာ​​​ေရး​​​သား​​​ရာ တွင် ​​​ေချာ​​​ေချာ​​​ေမွ့​​​​​ေမွ့​​​နှင့်​​​ ဖတ် ​​​ေကာင်း​​​​​ေသာ စာြဖစ်​​​ေစချင် ​​​ေြကာင်း​​​၊​ သို့​​​မဟုတ်လျှင် မိမိတို့​​​ ြမန်မာစာသည် စနစ်မကျ၊​ အစီ အစဉ် မကျနှင့်​​​ အရုပ်ဆိုး​​​သွား​​​​​ေစ နိုင်​​​ေြကာင်း​​​လည်း​​​ ​​​ေြပာြကား​​​ခဲ့​​​ပါ သည်။
​​
​ေနဇာလင်း​​​

http://popularmyanmarnews.com/epaper/?p=2138